طوطی جون،میخام برات قصه بگم
قصـه از ایـن دل پـر غصـه بگم
منم مثل تـو،به دامی اسیرم
تــو بـاغ آرزو،دارم می میــرم

طوطی جون نمیری الهی/دوباره پـربگیری الهی

در این دنیـا نکردم من گناهی/ فقـط کردم بـه چشمانت نگاهی

اگر اینک نگاهی شد گناهی/ مجازاتم بکن هر طور که خواهی

کسی نمانده دگر تا به تیـغ ناز کشی

مگر که زنـده کنی مـرده و  باز کشی

***    ***    ***    ***    ***    ***    ***    ***

***    ***    ***

***    ***

***

آهنـگ به جـــان من دلسوختـه کـردی

چون در دل من عشـق بیفـزود  برفتی

عاشق آن نیست که هر دم طلب یار کند

عاشق آن است که دل را حــــرم یار کند

غنچه از خــواب پــریـد و گلی تـازه به دنیــا آمـد

خـار خنـــــــدیــد و بــــــه گـل گفـــــت: ســلام

و جوابی نشنیـد...خار رنجـید ولی هیـچ نگفت

ساعتی چند گذشت...گل چه زیبـا شده بود...

دســــــــــت بـــی رحمـــــی آمــــد نــزدیــک ...

گـل ســــــراسیـمـه ز  وحــــشـت افســـــرد...

لیک آن خار در آن دست خلید وگل از مرگ رهید

صبح فردا که رسید خار با شبنمی از خواب پرید

گـل صـمیــمـانـه بـــه او گفــــــت: ســــــلام

بکش دندان عقلم را که من دیـوانه خواهم شد

برای شعله چشمت شبی پـروانه خواهم شد

از کـدوم کوچـه میای؟ کجا رو آب بپاشم

برا استــــقبال تـو چه گلی داشتـه باشم

 چه لباسی بپوشم چی بهم خیـــــلی میاد

 "شوقی،که چو گل دل شکافد عشق است

وسط راه اما ازعشق،یه کمی ترسیده باشی

 خیلی سختـه که بدونـه واسه چیـزی نگرانی

هر چقدر بـد شدی بــازم حرف رفتـن نـزدم
تو همش راهتو رفتی من همش راه اومدم
تا به سختیـا رسیدیـم خودتـو باختی چرا
اگه دوریم دغدغت بود دورم انداختی چرا
هرکاری کردم به چشت اصلا نیومد
ببخش عزیزم که همین ازم بر اومد
چیشد اون حس زلالت اون دل ساده و صاف
لا اقل دستشـو ول کن جلـو من بی انصاف
من دـلم قد یه دریاست طاقتـم خیلی کم
نگیــــر دستاشو اقلا پیشـم انقـدر محکم
تا یکی اومد سراغت دل من رو پس زدی
تـو کنار کشیدی اما کاش کنـار میومدی
به هــر دری زدم کـه تـو آروم بگیـــــری
حالا که خوبه همه چی تو داری میری
اگر چه رفتی عزیزم با عشــق تازه
ولیکن این در رو به تو همیشه بازه
یه روزی خسته میشـی از پرسه و ولگـردی
یا پشیمون میشـی از اینکـه منــو ول کـردی
تازه خواستم پـر بگیـرم که شکستــی بالمو
تو که جای زانوهام نیستی نفهمیدی حالمو

گلـــوی ســاز دلتنگــی،پــر از فریــــاد خـــاموشـه...

آهسته در گوش تــو نجـوا کردم ای دوست
چون کشتی نوح عزم دریا کردم ای دوست

در قیل و قال زندگی چـون مــــرغ زخمی
آواز خوان این گوشه بلوا کردم ای دوست

ماه مـــــرداد است و گل اندر باغ و بـوسـتـان
از بی کسی احساس سرماکردم ای دوست

رســم رفـــــاقت گـــر نــدارد این زمـانـه
امروز بگذر قصد فـــردا کـردم ای دوست

از عشق لیلی ذره ای بــــر جــــــــــــانم افتــــاد
سر گشته مجنون سوی صحرا کردم ای دوست

خواهـم که از عشق تـو دیـوانی بســازم
از شرم چشمان تو پروا کردم ای دوست

گر من حدیث عــاشقی گفتــم بدینسان
با تاب گیسوی تـو تنـها کــردم ای دوست

پــرواز در هوای خيال تـو ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست


شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تـو چيدنی ست


يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست


خم شد- شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت ـ عزيز تر از جان ـ کشيدنی ست


من در فضای خلوت تو خيمه می زنم
طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست


تا اوج،راهی ام به تماشای من بيا
با بالهای عشق تـو پــرواز ديدنی ست

هوا گرفته بـود باران می بارید...

کودکی آهسته گفت: خدایا گریه نکن درست میشه !

کودک نگاهی به آسمان کرد،دید آسمان دل پر دردی داره.

به آهستگی گفت:

سرتو بــزار رو سینم

بــــزار اشـکاتـو نبینم

وقتی که چشات بشن خیس

می میرم،دست خودم نیست

اشکای تـو منو کشتن

مــرواریـدای درشتن

وقتی چشمات پر آبه

دنیـــا رو سرم خـرابه

آنگاه آسمان چشمهایش برق زد،و بعد کودک صدای رعد را شنید،

چشمهایش را که بست،باران گرفته بود.

سخن «عشق» تـو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخســـاره خبــر می‌دهد از حـال نهانم

گاه گـــویـم کـه بنالـــم ز پـریشـــانی حــالم
بازگویم که «عیان» ست چه حاجت به بیانم

هیچـم از دنیی و عقبی نبـرد گوشه ی خاطر
که به دیدار تو شغل ست و فراغ از دو جهانم

گر چنان ست که روی من مسکین گدا را
به در غیـــــــر ببینی ز در خـــویش بــــرانم

من در اندیشه ی آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خــود را ز کمنـدت برهانم

گر تـو شیرین زمانی نظری نیــز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو «فرهاد» زمانم

نه مـــــرا طاقت غــربت نه تـو را خاطـر قربت
دل نهادم به «صبوری» که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

دُرم از دیـده چکان ست به یاد لـب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی دُر بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم

دوستـی را بایـد آمـوخت از یکـی بـرگ درخـت
آن زمانی که جدا می شود از شاخه و رقصان
می نشیند با عشـــق در کنـار آن درخت
دوستی را باید آموخت از گل و شاپـرکی
که شدند عاشق هم در لحظه های بیکسی
دوستی را باید آموخت از همان قاصدکی
که برای بردن آرزوهای چمن ،پیش خــدا
می شود همسفر باد بهار و می رود تا ناکجا
دوستی را باید آموخت از پاره ای ابـــر سپید
که در آن ظلمت شب
می شود زینت آسمان شب تار
دوستی را باید آموخت از آیینه ای با دل صاف
که به تــو خـواهد گفت
هر چه باشد نیک و بد در ذات تو
دوستی را آموختـــم من از خداوند جهان
که بود همدم و همراه من و بی همرهان

چشمای قشنگت همش روبه رومه

اگه باشـی با من  همه چی تمومه

      تیک و تیک ساعت رو دیوار خونه 

       میگه وقت عاشــق شدنه دیونه      

            دلـو بــزن به دریا انقد نگــو فـردا 

             آخه خیلی دیره دیر برسی میره

دلم نمیتونه دل بکنه

فکر تو خواب و خیال منه

نگام که میکنی

یه جور خاص

میدزدی قلبمو

نگاه گر متو ازم نگیر

نگاه تـو واسم یه نگاه خاصه

واسه اینه که دلم تورو خاصه

حس من به جون تـو

به تـو و احساس تـو

یه قسم راسه

به خدا وجود من خدای احساسه

نگاه تـو واسم یه نگاه خاصه

واسه اینه که دلم تـورو خاصه

حس من به جون تـو

به تـو و احساس تـو

یه قسم راسه

به خدا وجود من خدای احساسه

سهم منی تو با خاطره هات

دوس ندارم کسی بیاد به جات

قلبمو مال خودت بـدون

ضرر نمیکنی با من بمون

یه حسی تـوی چشات داره

که قلبمو جادو میکنه

نمیتونم پنهونش کنم

باز داره عشقمو رو میکنه

بوسه مگر چیست فشـــــار دو لب
آنکه گناه نیست چه روز و چه شب

بوسه یعنی ُ وصل شیــرین دو لب
بوسه یعنی عشق در اعماق شب

بوسه یعنی مستی از مشروب عشق
بوسه یعنی آتــــش و گــــــــرمای تب


بوسه یعنی لذت از دلدادگی
لذت از شب ُ لذت از دیوانگی

بوسه یعنی حس خوب طعم عشق
طعــــم شیــرینـی به رنگ سـادگی

بوسه یعنی ُ آغازی برای ما شدن
لحظه ای با دلبــــــری تنهــا شدن

بوسه آتش می زند بر جسم و جان
بوسه بر می دارد این شرم از میان

بوسه یعنی شادی و شور و نشاط
بوسه یعنی عشـــق خـالی از گناه

بوسـه یعنی قلب تــو از آن من
بوسه یعنی تو همیشه مال من

چشمهایم در هوایت خیره بر در مانده است

باز هـم در آرزویت چشمهــا تر مـانــده است

چند سالی  می شود کز من جدا هستی ولی

عشق بی نام و نشانت باز در سـر مانـده است

می روم تا آسمان در آرزوی دیدنت

درقفس های زمینی عشق بی پرمانده است

در زمین در سرزمین جبـــــــــــــــری آدم هنوز

چون مترسک از من و تـو باز پیکر مانده است

تا همیشه من اسیــــــــــر ساعت دیـواریــــم

در عبـور لحظه ها یک لحظه آخـر مانده است

کاش می شد بگذری از چشمهایم لحظه ای

چشمهایـم در هوایت خیـره بر در مانده است

فرهاد مرادی

آدم،به  عشـق سیب گلویت گنـاه  کرد

حــوا،به  رنگ  گنـدم  مویت  نگـاه  کرد

شیطان،به غیرت تو به سجده نبـرد راه

عشق تو را خرید و سپس اشتبـاه کرد

احساست را امروز برای عزیزت بروز بده چون ممکن است فردا احساسی باشد ولی عزیزی نباشد

عشق نگهداری میخواد،شبها بیداری میخواد،

وقتـی تنگه دل یار،از تــو دلداری میخواد

وقتی کسی به دلت نشست نشستنش مقدسه،

حتی اگه نخـوادتو رو نفس کشیدنش بسه

من نه عاشق بودم و نه محتاج نگاهی که بلغزد به من،

من خودم بودمو یک حس غریب که به صدعشق و هوس می ارزید

عشق کلید شهر قلب است،به شرط آنکه قفل دلت هرز نباشد که با هرکلیدی بازشود

آرزوم بی تو محاله،لحظه هام بی تو سواله،

بی تو مقصد خیلی دوره راه عشقم بی عبوره

من نمیخوام تو خیالم بهت بگــم عاشقت هستم

من در این کلبه خوشم

تــو در آن اوج که هستـی خوش باش،

من به عشق تـو خوشم

تـو به عشق هرکه هستی خوش باش

اگر یادت کنـم دیوانه میشم  

 فراموشت کنـم بیگانه میشم  

 اگر ترکت کنـم می میـرم از غم

  فراموشت کنـم می پاشم از هم

غمخانه عشق تو به رضوان ندهم،یک خار تو را به صدگلستان ندهم

تــو معدن عشـق آرزوهـای منـی، من کفـر تــو را به گنـج ایمان ندهم

 یک شب از عمرم صفحاتی خواندم،چون به نام تو رسیدم لحظاتی ماندم

همه دفتر عمـرم ورقی پیش نبــود، همه تکــــــــــرار تمنـــــــای تـــــو بـود

ای دوست گلی به یادگار بفرست،

                        گر لایق گل نیستـم خـار بفرست  

      از بهــر خــــــدا،نه از بهــر دلت،

من پیامی داده ام ـو جوابی بفرست!

موجم کردی که بی قرارت باشم،ابـرم کردی که اشک بارت باشم

در سکوت گل جلوه نمودی تا من،چون خار همیشه در کنارت باشم

   نازی که ز لبـــخنـد گل یاس هــویـداست

 زیبایی عشق است که در چشم تو پیداست

هر چه باشی نازنیـن،ایــام خــارت می کند

هر چه باشی شیردل دنیا شکارت می کند

هر چه باشی با لـــب خنــدان میان دیگران

عاقبت دست طبیعت اشک بارانت می کند

بی تو ای شوق غـزل‌آلـوده‌ ی شب های من

لحظه‌ای حتی دلـــم با من هم ‌آوایی نداشت

آنقدر خـوبی كه در چشمان تو گــم می‌شوم

كاش چشمان تــو هـم اینقدر زیبــایی نداشت

این منـم پنـهان ترین افسانه‌ ی شب های تـو

آنكــه در مهتـاب باران،شـوق پیـدایی نـداشت

در گـریــز از خلــوت شب ها ی  بی‌پایان خـود

بی تــو اما خـواب چشمم هیچ لالایی نداشت

خواستـــم تا حـرف خــود را با غــزل معنا كنم

زیــــر باران نگــاهت شعـر معـنـــایی نـداشت

شعرهامو می‌نوشتــم دستهـایـم خستـه بود

در شب بارانی‌ات،یك قطـره خـوانایی نـداشت

ماه شب هم خویش را می‌آراست با تصویرِ ابر

گفتی که می بوسم تو را،

گفتـــــــم تمنــــــا می کنـم

گفتــی اگـــــــــر بـيـنـد کسی،

گفتـــــــم کـه حــــاشـا می کنــم

گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقيب آيد ز  در

گفتم که با افسون گری او را ز سر وا میکنم

گفتی که تلخی های مـی،گر ناگـوار افتد مـرا

گفتــم که بـا نـوش لبـــــم آن را گــوارا می کنـم

گفتی چه می بينی بگــو،در چشـم چون آيينه ام

گفتــم که من خود را در او عــــريان تماشا می کنم

گفتــی که از بی طاقتــی دل قصــد يغمــــا می کنـد

گفتـــــم  که بـا يغمـــاگــران بـاری  مـــدارا  می کنــــم

گفتـی که پيــــــوند تــــــو  را با نقـد هستــی می خـــرم

گفتــــــم که ارزان تــــر از اين مـن با تــــــو سودا می کـنم

گفتـــی اگـــــــر از  کـــــــوی خــــود روزی تــو را گويـــم برو

گفتــــــم که صــــد ســــــال دگــــــر امـــــروز و فـردا می کنم

گفتـــی اگــــــــــــر از پـای خـــــــود زنجـيــــــــر عشقـت وا کنم

گفتــم  ز  تــــــو  ديــــــــوانـه تـــر  دانـــی  کـه  پـيــــــــدا می کنم

 علی منفرد

گفتی که به احترام دل باران باش
باران شـــدم و به روی گل باریدم
گفتی که ببــوس روی نیلـوفــر را
از عشق تو گونه های او بوسیدم
گفتی که ستاره شو دلی روشن کن
من همچــــو گل ستــــاره ها تابیــدم
گفتی که برای باغ دلپیچک باش
بـر یاسمن نگـــاه تـــو پـیـچیــدم
گفتی که برای لحظه ای دریا شو
دریا شدم و تـو را به ساحل دیـدم
گفتی که بیا و لحظه ای مجنون باش
مجنـــون شــدم و ز دوریـت نـالیــــدم
گفتی که شکوفه کن به فصل پاییز
گل دادم و با تــــــو سخت رویـیــدم
گفتی که بیـا و از وفایت بگذر
از لجه ی بی وفاییت رنجیـدم
گفتم که بهانه ات برایم کافیست
معنای لطیف عشـــق را فهمیـدم

از پنجـــره نگاه بکن آره اون میــاد *درستـــه بی وفاست ولی بایــد بیـــــاد

میدونه دلم براش بدجوری تنگ شده *ولی نمیدونم دل اون چرا از سنگ شده

غـم دوریش کم بودش حالا بی وفا شده *نه یه زنگی نه تماسی آره بی رنگ شده

آخه من چکار کنــــم با این دل بهـونه گیر * ای خــدا کمک بکن  بــــرو ای دلــم بمیـــر

تو چرا سنگ نشدی می یونِ این همه سنگ*میدونم دوسش داری مثل یه احساس ِ قشنگ

آخـه دوست داشتنیــه مثل لیـلا میمونـه * دل من شیـدادیـیـــه مثل مجنـــون میمونه

فدای نازش این نازش کشتـه مارو * حالا که عاشق شدم میخواد بگه از پیشم برو

خــدایا این احساسمو از دلــم نگیر* ولی خِصلــت بَـدو از دل یـــارم بگیــــر

آخـه گناهـم نداره همش تقصیره منه  زود دل می بندم

زود عاشق میشم اینم میشه گفت یه جوری گناهه منه

تا کــــــدوم ستــــــــاره دنـبــــــــــــال تـــــــو باشــــم
تا کجـــــــا بـی خبــــــر از حـــــــــال تـــــــو بـاشـــم
مگــــه میـشـــــه از تـــــــــــو بـــــــــریـد و دل کند
بگـــــو میـخـــــــــوام تـا ابـــد مــــال تـــــو باشـم
از کســــی نیـست که نشـــونی تـو رو نگیــرم
به تــــــو روزی می رســــم مـن،که بمیــــرم
هنــــــوز هم جـای دو دستات خالی مونده
تا قیـــــامت تـــــوی دستــــــای حقیــــرم
خـاک هر جـــاده نشسته روی دوشـم
کی میاد روزی که با تــو روبــرو شم
من که از اول قصـــه گفتـــه بــودم
غیر تو با سایه هم نمی جوشم

باز شـب شـد چـــــقـدر تنـهــــایـم
گفته بــــودی که شــبـی می آیـم

باز شب شــــد و از پنجـــــــــره ام
همچنـــــان راه تـــــو را می پیمایم

کنج این پنجره ها شب همه شب
منــــــم و گـــریــه و هـای و هــایم

پشت این پنجـــــره ها تا به سحـر
پنـجــه بر پیـکـــر خـاک می سایـم

نکنـد بیــــهــوده عمـــــــر خــــود را
پشت این پنجـــره ها می فرسایم

نکند بیـــــــهـــوده تکــــــــرار شــود
قصــه ی چشـــــم به راهـی هایم

باز چـون دیشب وشب هـای دگــر
می روم  پنـجــــــــره را بگشــایــم

باز شب شـد،شب واز پنـجـــره ام
همچنـــان راه تــــو را می پیـمایــم

دلم را شبی در حضورم شکستی
نه آینــــه،حتـی غــــرورم شکستی
نــدادی به خلــــوتگاه عشـــق راهـم
پلی بـود اگـــر در عبــــــورم شکستی
به سنگ مـــــــزارم ببیـن چهـــره ات را
که آیـــنـــــه را روی گــــــــورم شکستی
نمـی بخشـــــمت ای دل مــن کــه روزی
به دریای غـــــم هچـــــو نـــــورم شکستی
فـتــــــادمت شــبـــــی در مسـیــــــر نگاهت
به تیـــــر نگـــاهی به قـــلـبـــــــــم شکسـتی
چـــو پیـمـــانـه ات گشـت از  عشـــــق خــالی
شـــــدی مســت و جــــام بلـــــــــورم شکستی
شکیــب دلــــــــــــم را به نـــــــــــــازی ربـــــــودی
به اغـمــــــــــی دل نــــاصبـــــــــــــــورم شکســتی